De Selva Verde Lodge ligt langs een doorgaande weg en als we aankomen, heb ik geen idee hoe leuk deze lodge zal zijn. We checken in en het blijkt een heel eind lopen te zijn over overdekte paden naar onze kamer, die zoals de meeste kamers op palen is gebouwd en vlak bij de Sarapiquirivier is gelegen. De tuin ziet er veelbelovend uit en dus zetten we onze koffers in de ruime kamer, pakken onze fotospullen en gaan de tuin verkennen. Maar omdat het al behoorlijk donker aan het worden is, is het maken van foto 's nauwelijks een optie. We zien langs de rivier Black Phoebe, een Osprey met een gevangen vis in zijn poot, een aantal Snowy Egrets, een Little Blue Heron en overvliegende Nighthawks. Een drietal langsvliegende Scarlet Macaws maakt me al behoorlijk enthousiast, maar de mooiste waarneming is de Common Paraque, die in de schemering vanaf de grond in de tuin aan het jagen is. Dan is het donker en etenstijd. We kunnen nauwelijks wachten tot morgen, dus morgen maar vroeg op.

Maandag 23 oktober
We staan om 06.00 uur in de tuin en gaan de tuin verkennen en gaan posten bij de voedertafel. Dat levert een aantal mooie soorten op, zoals deze Summer Tanager.

Als we na het ontbijt richting bus gaan passeren we het balkon van de entree. In een boom zit een Strawberry-poison-dart-frog met een kikkervisje op de rug. De gifkikkertjes deponeren in maximaal 6 bromelia 's in de boom een kikkervisje. Vervolgens gaan ze dagelijks - nog zo 'n 4 tot 6 weken lang de bromelia 's af en leggen dan onbevruchte eieren in de plant als voedsel voor het eerder gebrachte kikkervisje zodat dit voldoende eten heeft. Wonderlijk, hoe mooi dit soort zaken in de natuur zijn geregeld.

We gaan naar het "La Selva Biological Station" dat vlakbij in de jungle is gelegen. Het onderzoeksstation beschikt over secundair, maar ook primair regenwoud, dus het is een aantrekkelijke plek met een grote diversiteit aan dieren. Als we staan te wachten op de gids van het station kan ik al een mooi mannetje Shining Honeycreeper vastleggen.

We zijn nog maar net vertrokken of ik kan na nog meer Honeycreepers, een Bay-breasted Warbler (helaas tegen een lichte lucht) en een Golden-hooded Tanager een mannetje Red-capped Manakin vastleggen. De manakin is lid van een familie die ik nog niet eerder zag en hoog op mijn wensenlijstje stond. Dan doe ik verder niet moeilijk over hoge ISO-waarden, want die horen er nu eenmaal bij in dit leefgebied.

Een adulte en juveniele Crested Guan zijn helemaal niet zo schuw als ik verwacht en terwijl de groep op een afstandje wacht, maak ik wat plaatjes. Je krijgt zo gelijk een mooi beeld van hoe het eraan toe gaat.

Een vogel die bijna altijd onder het bladerdak blijft en daarom in moeilijk licht gefotografeerd, is de Motmot. Hier de Braod-billed variant met helaas erg veel ruis.

Een andere familie die ik in Azië gemist had, is de familie van de Trogons. Hoewel we de meest gewenste, de Quetzal, niet zullen zien, komen we wel enkele anderen tegen, zoals hier de Slaty-tailed Trogon.

De Great Tinamou laat zich nauwelijks zien, maar ik plaats toch een foto ervan, alleen al om te laten zien dat het in het dicht begroeide secundaire regenwoud vaak heel lastig is om de dieren te spotten.

Vanaf de brug over de Sarapiquirivier slaag ik erin een tweetal foto 's te maken van een prachtige Black-throated Trogon. Minder geslaagd zijn de foto 's van de White-ringed Flycatcher, Pecari, Green Kingfisher, Eyelash Viper en de Black-crowned Antshrike, maar het zijn wel vijf soorten die ik verder niet vastleg deze vakantie.

Mantled Howler-Monkeys zijn niet zeldzaam, maar je komt niet altijd bij hen in de buurt. Gelijktijdig met ons steken ze de brug over, dus zijn ze van dichtbij te bekijken.

Na het bezoek aan het "La Selva Biological Station" gaan we lunchen in de Selva Verde Lodge en brengen het grootste deel van de middag door in de tuin en bij de voedertafel. Er komen leuke soorten langs, maar de meest aansprekende is toch wel de Armadillo, het gordeldier.

Het zijn lange dagen en als ik heerlijk in een schommelstoel bij de voedertafel zit dan is het niet zo gek dat ik in slaap dommel op een moment dat het even minder druk is. Een Gartered Trogon kijkt vanuit een boom toe en een niet op naam gebrachte juffer zit op de uitkijk in de tuin.

In de namiddag gaan we nog even het achterland in. We lopen over een weg die blijkbaar leidt naar wat huisjes of misschien een verderop gelegen dorp. De bus zet ons af bij de rivier waar een Snowy Egret staat te vissen. Daarna zien we een Smokey-brown Woodpecker die ik helaas niet goed kan vastleggen. Dat lukt min of meer wel met een Olive-backed Euphonia en een White-Throated Crake, waar ik wel een hele tijd op moet wachten.

Het fotograferen gaat over het algemeen best lastig. Het wordt alweer schemerig als ik een Red-lored Parakeet en een Rufous-tailed Jacamar op de plaat zet. Vooral de Jacamar blijft in de begroeiing en het wordt dus een soort zoekplaatje. Maar ik ben toch blij, want lang niet iedereen heeft de vogel gezien. Dat geldt wel voor de Fasciated Antshrike die rustig vanaf zijn tak zijn kansen afweegt.

Dinsdag 24 oktober
Om 05.10 uur gaat de wekker en ik ga me als eerste scheren, mijn tanden poetsen en aankleden, Dave blijft nog even liggen. Hij scheert zich niet, dus is sowieso sneller klaar. Daarnaast ben ik nogal een pietlut met het klaarleggen van spullen en opruimen doe ik ook constant, dus vlot ben ik niet, maar daar heeft niemand last van als ik als eerste opsta. We lopen weer een rondje door de tuin en bezoeken natuurlijk ook de voedertafel rond het ontbijt. Een paartje Red-throated Ant-Tanagers is een van de eerste vogels die ik fotografeer deze dag.

We gaan met de bus naar een tuin waar we kolibries kunnen aantreffen. In een riviertje zien we een Fasciated Tiger-Heron vissen. Aangekomen bij de tuin, die vlak langs een doorgaande weg ligt, blijkt dat er ondanks de ligging veel kolibries en vlinders, zoals een Banded-Peacock, zijn te zien en ook de door ons meest gewenste kolibrie: de Snowcap!

Op de terugweg stoppen we nog bij een moerassig gebiedje waar we de enige Aningha van de reis zien. Ook de Purple Gallinule zien we alleen hier, maar die blijft verborgen voor een foto. Het is hier heet, de zon schijnt fel en zo midden op de dag geeft mijn horloge aan dat het 36 graden is. Gelukkig schijnt de zon deze weken niet zoveel, want anders zou er veel minder activiteit zijn van de vogels en ook van ons vrees ik.

We gaan voor het laatst lunchen bij de Selva Verde Lodge en als we de bagage op gaan halen kan ik een tweetal Collared Aracari's fotograferen die van de bananen aan het snoepen zijn. Een leuke afsluiting van een even leuke lodge. Op naar de Arenal Observatory Lodge.